Vandaag kwam ik thuis na een bijzondere werkdag. Meegelopen met de wijkverpleging, weer zelf in de leer. Op zich heel interessant, leerzaam en leuk geweest. Ik schrok toen ik Rens zijn tas in de gang zag staan. Hij had nog op zijn werk moeten zijn. Helaas het bedrijf wil niet met hem verder. Rens is op zijn eigen manier teleurgesteld en zegt er een klap van gehad te hebben. Henk heeft met zijn werkbegeleider Richard gesproken. Die vertelde dat het bedrijf vind dat ze hem te veel moeten begeleiden…. Wat raar nou, dat is ze uitgebreid verteld. Richard komt volgende week woensdag langs om te praten. Maar ik voel me verdrietig en weet niet zo goed hoe die jongen op te vangen. En oh ironie bij de post zit vandaag zijn verklaring omtrent gedrag. We hebben gisteren bij onze afspraak met de psycholoog uitgebreid gehad over hoe fijn het was dat hij een dagbesteding had. Maar ja, we moeten hier weer mee door. Met frisse moed het gesprek woensdag maar weer in… Duimen voor een klein wondertje. Hij had eindelijk wat kontacten en kwam ’s middags fluitend thuis. En toch had ik weer mijn stemmetje dat dacht, eerst zien dan geloven. Helaas had het stemmetje gelijk!
Wilm@
3 Reacties op Beetje verdrietig….