Hoe het begon. Toen onze zoon een klein ventje was, was er nog niet veel aan de hand. De probleempjes kwamen, toen hij niet bleek te kunnen rekenen. Vanaf 2+3 al bijles! Maar niemand die verder keek. Iedere grote vakantie, zat ik in de auto, zelf gemaakte kaartjes met sommetjes, of tafels, omhoog te houden, met aan de andere kant het antwoord. De ervaring had ons al geleerd, dat na zes weken vakantie, je HELEMAAL opnieuw moest beginnen. Hoe dat kwam, wist niemand. Vanaf het moment dat hij zichzelf ging aankleden, ging er, in onze ogen, van alles fout. Rens zag dit heel anders, pyjamajasjes, werden nooit meer bij de juiste broek aangetrokken. Daar maakten we ons al snel ook maar niet meer druk om. Sokken was een ander verhaal, na steeds verschillende combinaties gemaakt te hebben, (terwijl ik echt wel mooie sokkenbolletjes maak na de wasbeurt) heb ik ongemerkt het probleem opgelost door alleen zwarte sokken voor de winter, en witte sokken voor de zomer te kopen.
Later toen hij ouder werd, en ik vroeg halen jullie vanavond je bed af, en verschonen jullie je bed vandaag? Gebeurde dit ook bij Rens gewoon. Later, toen Leanne de deur uit was, kwam ik erachter dat zij dit altijd voor hem deed. Omdat zij, onbewust, weer van hem wist, dat lukt hem niet. Zo loste we ongemerkt, van elkaar, bepaalde problemen op. Toen het voortgezette onderwijs, achteraf gezien, had zijn mentor gelijk, toen hij tijdens zijn diploma uitreiking zei :” Rens, dat jij geslaagd bent, het is een godswonder !” Ik persoonlijk kon de man wel vermoorden op dat moment, waarom zoiets zeggen tijdens een ”feestelijke” diploma uitreiking van zijn VMBO-T. Het op tijd opstaan, werd een steeds groter probleem. En in het huidige onderwijs, waar iedere dag, uren uitvallen, op verschillende tijden word begonnen, werd het steeds moeilijker voor ons om te controleren, of hij wel op tijd van huis ging enz. Daarna het ROC praat me er niet over, als ouder hoor je niets, en op de dag van zijn 18e verjaardag hebben ze hem, zonder ons iets te melden gewoon uitgeschreven.
Daarna weer een andere opleiding, in Rotterdam, het scheepvaart en logistiek college, ook hier was jij niet op je plek. Achteraf gezien, de meest foute keuze voor iemand met een autistische stoornis, die je maar kunt bedenken. Alleen het gebouw al, met 15 verdiepingen, en zo veel mensen. We kwamen erachter, dat Rens gewoon ’s morgens maar in een trein stapte, en maar zag waar hij naar toe ging die dag. Na een speurtocht op het internet las ik een stukje over iemand met het syndroom van Asperger, en ben ik dit op gaan zoeken.
Met open mond, heb ik dit gelezen, dit ging over Rens, ik herkende zoveel, vooral het vluchtgedrag is hier ook een kenmerk van. Samen met Rens, heb ik het gelezen en hij zei :” Mam, dat heb ik allemaal, maar ik wist toch niet dat het een stoornis is?” Nee jongen, dat wist ik ook niet. Samen een afspraak bij de huisarts, gemaakt, die ons HEEL serieus nam, en binnen een week door stuurde naar een sociaalpsychiatrisch verpleegkundige. Daar hebben we veel aan te danken gehad. Zij heeft ons via een omweg, vanwege zijn leeftijd, (hij was al 18) naar een deskundige psychiater van het GGZ gestuurd, die ons 26 februari 2010 de uitslag gaf. Rens heeft het syndroom van Asperger!
Er komt van alles op je af, wat nu hoe ga je hier mee om. Ik voel me schuldig, en boos op de scholen waar hij op heeft gezeten. Waar zijn alle deskundigen, als je ze echt nodig hebt? Ik dacht altijd dat ik lastig was, omdat ik altijd wilde weten waarom dat rekenen maar niet ging. Hij heeft discalculie, een soort dislectie, maar dan voor rekenen! Na een moeilijk jaar, waarin hij al die tijd boven op zolder zit, is hij een poosje geleden met medicatie begonnen. Eerst een tabletje “s avonds voor het slapen gaan. Waarna hij de andere morgen zei :”Mam ik heb vanmorgen geen hoofdpijn!” Waarop ik uiterst verbaasd zei: “Maar Rens, heb je dan iedere ochtend hoofdpijn?” ”Ja” zei hij, :” Ik dacht dat iedereen dat had.” Daarna 3x daags een andere tablet erbij, waar hij zegt niets van te merken, maar zijn omgeving wel! Hij is wat socialer, zit wat meer beneden, en wilde met ons afgelopen december naar Berlijn! Het waren echt heel gezellige dagen. De eerste week van dit jaar kregen we bericht van zijn jobcoach, dat er een baan voor hem is. Hij is zelf met hem gaan solliciteren afgelopen week, en aangenomen voor 24 uur in de week! Vandaag was zijn eerste werkdag, hij word begeleid in een bedrijf in Katwijk, en hij was voor zijn doen enthousiast! We hopen zo dat hij hier zijn plek gaat vinden. Alleen al voor zijn gevoel van eigenwaarde, is dat zo belangrijk.
Misschien dat het tij dit jaar een beetje ten goede keert, het begin is in ieder geval hoopgevend.
Wilm@
1 Reactie op Syndroom van Asperger