Dinsdag 21 Augustus 2012. Henk en ik nog lekker op vakantie in een heerlijk huis in Nieuw vliet Bad te Zeeuws Vlaanderen. Lekker aan de koffie te bespreken waar we die middag naar toe zouden gaan. Henk z’n telefoon gaat, en waar ik met een soort onderbuik gevoel de hele week aan dacht, werd werkelijkheid. Het was Natalie, die voor Morse en Schoffie zorgde. Wat zo raar was toen we ze weg brachten heb ik met haar besproken wat te doen als er wat met Schoffie zou gebeuren. Ze komen er al tijden en er was eigenlijk nog nooit wat over gezegd…. Naar de dierenarts uiteraard bij alle calamiteiten! Maar expliciet verteld, niet ten koste van alles behandelen. Bij ernstige zaken als een hersenbloeding, verlammingen niet twijfelen maar hem zachtjes laten inslapen. En aub bellen… Ze vertelde dat het niet goed ging met onze Schoffie, ze was al twee maal bij de dierenarts geweest, hij had vocht gehad, maar at en dronk niet meer. We keken elkaar aan en zeiden haar dat we naar huis zouden komen.
In een record tempo ingepakt, schoongemaakt en de sleutels ingeleverd! Onderweg besloot ik Leanne te bellen. Uiteindelijk is Schoffie nog steeds haar kat, zorgvuldig uitgezocht toen ze vier was. En het waren altijd gezworen maatjes! Waar Leanne was, was Schoffie, en moest ze naar school, dan lag hij op haar bed te wachten tot ze er weer was. Henk dacht dat het beter was om dat later te doen, als we hem gezien hadden, omdat ze misschien aan het werk zou zijn. Tja dat weet je nooit met onregelmatige diensten. Toch gebeld, en ze was toevallig vrij samen met Wytze. Zij hebben Schoffie en Morse voor ons opgehaald.
Om kwart voor drie waren we allemaal thuis. Het was al snel duidelijk dat het heel slecht met Schoffie ging. Ik belde onze eigen dierenarts en om vier uur mochten we komen.
Hij was zo goed als uitgedroogd… We kregen de keus om hem op te laten nemen en aan het infuus te laten leggen. Daarna zou er bloed onderzoek en een nier onderzoek moeten volgen. Leanne en ik keken elkaar aan. We gaan hem niet hier alleen achterlaten, in een hok met een infuus in zijn poot… De arts vertelde dat ze bang was dat zijn niertjes niet meer werken.
Dus als je na al die onderzoeken dit 100% zeker weet, gaat hij alsnog dood? Ja dus. Nou dat gaan we hem dan niet meer aandoen! Volgende maand zou hij 20 jaar worden. Daar heeft hij een veel te leuk leventje voor gehad!
Leanne en ik keken elkaar met tranen in de ogen aan, en wisten wat er gedaan moest worden. De arts begreep ons volkomen, en maakte de spullen klaar. Toen vroeg ze of we hem mee naar huis wilden nemen. Natuurlijk ging hij mee. Leanne kan zich niet eens meer herinneren dat hij niet bij ons thuis was.
Toen we aankwamen hebben we eerst gevieren een potje gejankt. Daarna is Henk een gat gaan graven in de tuin, schuin onder de appelboom… In zijn eigen geliefde tuintje waar hij bijna 20 jaar rond gehuppeld, en geslapen heeft! In een kartonnen doos, gevouwen in een zachte handdoek, is dat zijn laatste rustplaats. Het is een fijn gevoel dat we dit met elkaar hebben gedaan!
Nu is het vreemd, Morse zit te wachten bij de voerbak. Hij is gewend na Schoffie te eten, en loopt in huis langs alle favoriete plekjes van Schof.
Ik ga naar de computer, en kijk eerst op de stoel of er geen witte haren op zitten. Ik schiet regelmatig vol, als mensen me lieve berichtjes sturen, of als ik Morse zo zie rond kijken.
Het zal natuurlijk wel wennen, en hij heeft een super mooi leventje gehad, maar op dit moment mis ik hem zo verschrikkelijk!
12 Reacties op Einde van een tijdperk…