Mijn collega Mieke

Wilma en Mieke met J&J

Mijn werk als verzorgende in de wijk, doe je uiteraard niet alleen. Hoewel je altijd alleen je werk bij de cliënt uitvoerd, zitten we (gelukkig) in een team. Mieke en ik zaten ook in hetzelfde team. We konden het altijd al goed vinden met elkaar, maar door de werkzaamheden samen bij een cliënt hebben we elkaar ontzettend goed leren kennen en zijn we elkaar altijd blijven zien. Laat ik bij het begin beginnen.
We hadden een verstandelijk beperkt echtpaar in de wijk, waarbij de vrouw ook een zware spierziekte had. Ik ga ze voor het gemak Jip en Janneke noemen. Dit zijn uiteraard niet hun echte namen! Janneke kwam in zorg voor het wassen, steunkousen en medicijnen en ze had ook zwaar suikerziekte.
Janneke zat in een rolstoel. Jip een beer van een kerel, maar oh zo simpel sjouwde zich een bult aan haar.
Ze was gelukkig niet zo heel zwaar, maar toch zwaar genoeg.
Mieke zat hier nog steeds één maal per week als huishoudelijke hulp. Zij was net zo min huishoudelijke hulp als ik. Maar de reguliere huishoudelijke hulpen liepen hier gillend weg.
Het moment kwam dat Janneke toch echt met een tillift en een hoog/laag bed geholpen zou moeten worden.
Het was er echt een huishouden van Jan Steen, en Mieke zag het allemaal niet meer zo zitten.
Nu was het zo dat ik degene was die het vertrouwen van Janneke genoot. Haren wassen had altijd onder luidkeels gekrijs plaats gevonden, totdat ik dit over ging nemen. Ik gaf haar de keus op dinsdag of donderdag ochtend, en nam een lekker ruikende shampoo voor haar mee. Één maal per week haren wassen, en anders maar kort laten knippen.
Janneke had pikzwart lang haar tot op haar billen. Haar trots! Ze heeft twee keer geprobeerd te gaan krijsen, en ik zei: “Denk erom Janneke, het gaat alleen maar langer duren als je zo schreeuwt. Doe nou maar rustig, dan is het zo klaar.”
Daarna was het over en zat ze alleen op haar manier te mopperen op me, maar wel met een grote grijns op haar gezicht. Dit hield wel in dat er in mijn vakantie geen haren gewassen werden. Daar begon ze niet aan.
Onze toenmalige teammanager Madelon vroeg mij of ik Mieke wilde helpen. Het huis uitruimen, en orde scheppen zodat er op termijn een hoog/laag bed en een tillift in kon. Ik hoefde hier niet over na te denken. Graag! Maanden hebben Mieke en ik op maandagochtend samen bij Jip en Janneke geruimd! Janneke had een poppenhuis, knuffels en barbies. Kortom te veel om op te noemen. Alles uitgezocht met Jip en Janneke, muizenplagen overwonnen, het kostte ons veel overredingskracht en energie, maar het huis begon op te knappen. Samen hebben we hier zo’n plezier in gehad, er was iedere week wel een ander “probleem” maar we gingen samen gewoon door. Uiteindelijk kon het tweepersoonsbed eruit, en het hoog/laag bed voor Janneke erin.
Toen moest Jip ook een ander bed en er waren maar weinig financiële middelen natuurlijk! Ik had een tip. De kringloop winkel.
Rolstoeltaxi voor het stel besteld, en zij er samen op af.
Rond het tijdstip dat de taxi hen zou halen kreeg ik een onbestemd gevoel, zou het wel goed gaan? Toch maar op de fiets naar de kringloop winkel gegaan. En ja hoor daar zag ik ze, samen met een verkoper bij een eenpersoonsbed met een enorme Mickey Mouse kop als hoofdeind! Janneke helemaal glimmend van trots:” Kijk eens wat we voor Jip gekocht hebben, mooi he?” Samen met de verkoper, het stel overtuigd, dat het een kinderbed was, en dat het voor het gewicht van Jip, totaal ongeschikt was. Gelukkig zag ik dat er nog een ander bed stond, ook een hoog/laag bed dat ze konden betalen! Het werd een prachtige slaapkamer, waar ze met veel plezier samen televisie keken. Met de achterkanten van de bedden omhoog. Het moment kwam dat alles in orde was, en wij hier niet meer samen naar toe gingen, maar we hadden een band voor het leven gesloten. Mieke en ik. Zo zelfs dat toen Mieke met de vut ging per 1 januari 2008, we contact hielden.  Toen na  3 maanden vut van Mieke mijn telefoon ging, en de planning melde dat Janneke heel plotseling was overleden, ben ik daar met Leanne, die toevallig thuis was  naar toe gevlogen. Alles was er nog. Ambulances, politie en onze Janneke lag daar dood in haar bed. Jip totaal ontredderd, en niet begrijpend wat er was gebeurd. Alles verdween. De huisarts kwam om een natuurlijk overlijden vast te stellen. En die zei: “Belt U de begrafenisondernemer even?” Natuurlijk zou ik dat doen, maar ik belde eerst Mieke. Die kwam direct. Samen hebben we de begrafenisondernemer gebeld, en het kleine beetje familie wat het stel nog had. Niet dat ze daar contact mee hadden. Maar ja, ze moesten het toch weten. Er was geen budget voor kaarten of een advertentie, dus hebben we samen alles geregeld. De familie van Janneke kwam langs, en vonden dat we alles goed deden zo lang ze niet hoefden bij te betalen. De familie ging weer weg, en de begrafenisonderneemster kwam langs. Na wat vragen van haar beantwoord te hebben zei Jip ineens, :” Janneke wil in haar trouwjurk begraven worden.” Zwijgend keken Mieke en ik elkaar aan. Wij wisten waar deze hing, en gingen met de begrafenisonderneemster in de kast kijken. Hij hing er, meer dan twintig jaar oud. En de hele onderkant aangevreten van de muizen. Volgens de begrafenisonderneemster kon het wel, en zou je toch niets van de onderkant zien…. Het werd een mooie begrafenis, waar veel hulpverleners op af kwamen. Collega’s, de mensen van Radius waar ze op de dagopvang zat, de mensen van tafeltje dekje, de fysiotherapeut, de pedicure en toch ook de familie van Jip en Janneke. Jip herkende zijn eigen zus niet, en zei: ” Wie is die vrouw met die bril dan? Die heb ik nog nooit gezien.” Mieke had beslist dat ik er voor Jip moest zijn, en hem niet alleen mocht laten. Hand in hand stonden we bij de kist, en onze Janneke met haar lange zwarte haren, in haar lichtblauwe trouwjurk leek wel Sneeuwwitje. Iedereen had met Jip te doen, die niet kon stoppen met huilen. Mieke hield een prachtige toespraak bij het rouwcentrum. Daarna in eigen vervoer naar de begraafplaats. Collega’s en familie droegen de kist naar Janneke’s laatste rustplaats. Ik zie me daar nog staan. Hand in hand met Jip achter de kist. En Mieke, onze rots in de branding nodigde iedereen uit om bij Jip thuis de koffiemaaltijd te gebruiken. Daar hadden we ook samen de boodschappen voor gedaan bij de Lidl. We konden merken dat de familie verbaasd was hoe het er bij Jip uit zag!

Kort hier na, werd Mieke ziek, darmkanker. Diverse behandelingen volgden: chemotherapie, operaties. Mieke kreeg op een goed moment een stoma. Toen ze thuiskwam, kreeg ze thuiszorg van “onze” wijkverpleging. Die kende haar ook bijna allemaal vanuit de wijk. Als ik dan langs kwam zei ze : “Erg he? Voor Annet, ze wist niet dat ik het was!” Mieke ten voeten uit. Het was voor iedereen erg, behalve voor haar. Ze heeft gevochten om haar jongste kleinkind nog mee te maken, en dat is gelukkig voor de hele familie gelukt. Ze heeft nog ruim een jaar van de jongste aanwinst in de familie kunnen genieten. Terwijl deze ziekte zich steeds verder uitzaaide in haar lichaam. Van de zomer was het op, het ging niet meer. Haar man vertelde dat het heel slecht ging. Ik ben direct bij haar langs gegaan, en heel bewust hebben we afscheid van elkaar genomen. We hebben nog even gelachen samen, toen ze vertelde dat ze alles had geregeld. En ik vroeg:”Ga je ook in je trouwjurk?” Ze vertelde nog even dat ik op haar gastenlijst stond… Helemaal kapot ben ik weggefietst. En vijf dagen later belde Harry, haar man. Die hoefde niets te zeggen, ik wist genoeg. Na de crematie, die helemaal door Mieke was geregisseerd, begon onze vakantie….. Ik moet nog zo vaak aan haar denken, afgelopen winter weer. Toen het glad was liep ik ineens met een big smile door de wijk. Ik dacht aan de ijzeren pannensponsjes die ze dan uit elkaar pulkte, en om haar schoenen deed tegen het uitglijden! Gisteren zou ze jarig geweest zijn, samen met haar man. En zit ze weer in mijn hoofd. Zo zijn er diverse gelegenheden, en situaties waarbij ze weer in mijn gedachten schiet. Ik hoop, maar ik weet het eigenlijk wel zeker, dat dit zal blijven gebeuren!

Wilm@