Opmerkingen uit de wijk

Soms hoor je opmerkingen van cliënten die je bij blijven, het zij omdat ze grappig zijn, of omdat ze stof tot nadenken zijn.

Ik zei tegen een cliënt, die duidelijk niet door had dat zijn gulp open stond :” Kijk uit! Uw vogeltje vliegt weg.” Krijg je als antwoord van een zevenentachtig jarige, die terwijl hij naar zijn gulp kijkt zegt :” Nee hoor, hij zit op eitjes!” Lekker ad rem zeg. Dat zeg ik dus nooit meer. 🙂

Andere cliënte vertelde dat ze visite had gehad van Eva. Het was voor het eerst dat ik hier kwam, en ik vroeg of het gezellig was geweest. De dame ontplofte werkelijk bijna, gezellig? Eenzaamheid Verdriet en Angst……

De cliënte was vierennegentig, zestien jaar weduwe zonder kinderen of andere familie. Licht dementerend, ik was haar accountverantwoordelijk verzorgende en haar vertrouwenspersoon. Ze wilde persé, dat ik haar bij haar voornaam noemde, toen ik haar zei, dat ik dat niet kon, omdat ik dat zo geleerd heb vroeger. Respect voor oudere mensen enz. Ze zei in tranen, dat ze al zolang haar man dood was, door niemand meer bij haar voornaam genoemd werd…. Vanaf toen zei ik drie keer in de week : ” Kom op Marie, we gaan douchen!”

Een aantal jaren geleden brak ik mijn been, en was maanden uit de roulatie. Ik begon na maanden afwezigheid bij “mijn” Marie, die geestelijk behoorlijk achteruit was gegaan. Na mijn begroeting met :” Hà Marie, hoe gaat het met je?” Brak de zon op haar gezicht door, en zei ze met tranen in haar stem :” Kind, heb je de weg naar mijn huis weer gevonden…..”

Ik kwam bij een cliënt op hoge leeftijd. Hij vertelde dat zijn dochter op bezoek was. “Oh” zei ik : “die mevrouw die op het balkon staat?” Mevrouw? Wie wil dat nou hebben! Kreeg ik als antwoord. Zijn dochter bleek een “echte” oude vrijster te zijn! Van je vader moet je het maar hebben……

Dan de dementerende cliënte, die zo moeilijk kon telefoneren. Haar zéér toegenegen dochter, kocht een prachtig nieuw telefoontoestel voor haar. Met knoppen erop waar de foto’s van haar zus, haar zoon, kleinkinderen en dochter zelf op geplaatst werden. Een druk op de persoon die je wilde spreken, en de “wonder” telefoon draaide het nummer. Mevrouw was zeer in haar nopjes, tot ze mij zenuwachtig vroeg :”Wilma, als ik nu de dokter moet bellen, hoe moet dat dan? Daar heb ik toch geen foto van, zou ik daar de volgende keer als hij komt, om kunnen vragen?….”

Soms moet je lachen, soms bijna huilen, maar mijn werk eentonig? Verre van dat!

Wilm@