In de wijk kom je bij ontzettend veel mensen over de vloer. Als ik bijvoorbeeld een ochtend en avonddienst op één dag heb, kom ik soms wel op achtentwintig adressen langs die dag! Je begrijpt dat je niet met iedereen “iets bijzonders” hebt. Maar sommige mensen vergeet ik nooit, al word ik honderd. Mevrouw H. was zo iemand.
Ik zal haar verder Greetje noemen, want Mevrouw H. mocht ik NIET meer zeggen. Negenentachtig, dementerend en gek op mij! (en ik op haar!!) Ze liet zich door niemand douchen, alleen door mij. Had ik vakantie, ja jammer dan, dan maar drie weken niet douchen. Ik had toen een collega, ze is al een tijd weg, die dacht: ” ja dág, Ik zal dat “varkentje” wel even wassen in Wilma’s vakantie!” Nou dat nam Greetje niet, scheldend tegen mijn collega, riep ze : “Wat denk je wel! Van dattum wast mijn alleen hoor!” En bij de woorden van dattum, maakte ze dan een golvende beweging met haar handen rond haar borst.
Dit sloeg op MIJN borstomvang, want mijn naam, ja die wist ze niet. Alleen dat ik ruim bedeeld ben op die hoogte ;), dat stond op haar netvlies. Ze was speciaal voor mij, omdat ik veel met haar heb meegemaakt, leuke en minder leuke dingen. Ze was haar dochter, haar enigst kind verloren, en haar twee kleindochters woonden ver weg. Ik denk dat ze mij als plaatsvervangend dochter had uitgekozen. En ik was hierdoor vereerd.
Ze had heel wat ondeugende streken, waar ik iedere keer wat op moest bedenken! Zoals het feit dat ze regelmatig met haar wandelstok de door de wijkverpleging uitgezette medicijndoos van de kast af zwiepte, en alles door elkaar lag. “Ja” riep ze dan tegen mij “Als ik nou ergens last van heb, ken ik genees een pilletje in me kanus stoppe!” Na onderzocht te hebben wat onschadelijk is als je er wat veel van zou nemen, kwam ik met een potje vitamine C. Het eventuele teveel hiervan plas je gewoon uit. “Greetje luister naar me, als je ergens last van hebt neem je zo’n tabletje! Van de rest blijf je voortaan af!” Na wat mopperen accepteerde ze dit wel van mij, en was de medicijndoos voortaan veilig.
Ze had ook een huishoudelijke hulp van ons, een man ik zal hem Martin noemen. (Dit is niet zijn echte naam) “Meid” zei ze dan tegen mij, :”Het is een venter, maar hij klopt en hij veegt en hij zuigt.” Naar een oude stofzuiger reclame. Martin was gek op Greetje en zij op hem. De dag kwam dat Martin ging trouwen met zijn vriend. Ik had beloofd naar het stadhuis te komen om het paar in de “echt” verbonden te zien worden. Ook Greetje was uitgenodigd, en zou met een taxi naar het stadhuis komen, met een oude kennis van de familie om haar te begeleiden. Deze dame had met mij geregeld dat ik haar zou douchen en haren wassen, zodat de kapster die zou komen, alleen hoefde te knippen en krullen. De andere dag zou ik haar netjes aankleden voor de plechtigheid. Zo gezegd zo gedaan.
De andere ochtend kwam ik binnen, en had Greetje een metamorfose ondergaan. Haar haren netjes geknipt en gekruld, een héél ander gezicht….. Dat vond ze zelf kennelijk ook want op het moment dat ze zichzelf in de spiegel zag, en ik even in de slaapkamer haar nieuwe jurk en panty opzocht, deed ze de kraan wijd open, stopte haar hoofd onder de straal, en riep naar mij terwijl ze met druipend haar in de spiegel keek :”Hé, dat rare wijf is weg hoor….” Niemand had haar mooie kapsel verder gezien :). Het maakte Martin niet uit, die vond het prachtig dat ze vooraan zat, naast de moeder van de “bruid” zullen we maar zeggen, als een soort super Oma!
De dagen dat ze naar de dagopvang ging, zat ze al om zeven uur ’s morgens met haar hoedje op, in haar nachtjapon te wachten in de centrale hal van de flat. “Ik word gehaald hoor” riep ze dan onverstoorbaar. Sommige collega’s waren wel tien minuten op haar in aan het praten, voor ze weer mee naar haar huis ging om zich aan te kleden….. De dag kwam dat het niet meer verantwoord was om Greetje alleen in haar huisje te laten wonen, en de verhuizing naar Mariënhaven was een feit geworden. Met pijn in mijn hart verzorgde ik haar voor de laatste maal.
Ik ben nog één maal bij haar op bezoek gegaan, meer voor mijn eigen gemoedsrust. Ik zag dat het goed was, ze riep gelijk toen ik de afdeling op liep :” Hé van dattum, ze hebben me tas gejat, mee zoeken?……”
Wilm@
2 Reacties op Speciale mensen II