Dhr en Mw H. een echtpaar, allebei in zorg vanwege de steunkousen. Simpel, maar zo lief… Ik denk dat de helft van de kinderen, in de kindertehuizen van oost Europa loopt, in door haar gebreide truitjes. Zelf hebben ze helaas geen eigen kinderen, een verdriet van beiden, waar ze niet te veel over willen praten. Zakken wol heb ik er al gebracht, ook van andere cliënten. Als de kleurpotloden in een bak bij Blokker liggen voor een Euro, geven ze hun laatste tientje, om ze naar hulpeloze kinderen van hun hulpproject te sturen! Ze zamelen daar kleding en speelgoed voor in. Iedereen die dit weet brengt zijn gebruikte kleding bij ze. En eens in de zoveel tijd, komen er mensen van de zending, hun berging legen.
http://www.zendingovergrenzen.nl/
Ze hebben mij ook geïnspireerd een gezin te sponsoren. Als je ziet hoe goed wij het hier hebben. En als je weet dat je met twintig euro per maand, voor een gezin daar veel kunt betekenen….. Ik heb een kado doos voor ze gemaakt, met kleurboeken, stiften en kleurpotloden, zeep, tandpasta en tandenborstels, kam en haarspeldjes, hand en theedoeken. En via Dhr en Mw H, deze naar het zendingsadres in Almere gestuurd. Onderstaande link, laat ons sponsor gezin, de familie Alexandrov, uit Bulgarije zien!
Voor alle medewerkers van de thuiszorg breit ze sloffen op verzoek…. Je levert twee bolletjes wol bij haar in, en de week erna, krijg je je eigen gebreide huissloffen in retour. Ze knipt een draadje op de lengte van je voet, en daar heeft ze “patroon” genoeg aan.
Ze lopen alle dagen in het winkelcentrum, en iedereen kent ze. Ik kwam ze tegen bij de Lidl, waar ik wekelijks boodschappen doe met een verstandelijk beperkte cliënt, als ondersteunende begeleiding. De andere dag kwam ik ze in de steunkousen helpen. ”Wilma, wat heb jij een leuke man!” kreeg ik te horen. “Leuke man? Waar kent U mijn man van?” vroeg ik verbaasd. “Gisteren toch, zag ik jullie bij de Lidl.” Was haar stellige antwoord! Tjeetje, schrok ik in mezelf, Jip! “Dat was mijn man niet, maar een cliënt!” 😉 ( zie mijn collega Mieke)
Een paar dagen daarna, liep ik ze weer tegen het lijf, terwijl ik samen met “mijn” Henk aan het boodschappen doen was. Hier maakte ik een cruciale fout! Ik zei :” Dit is nou mijn man, Henk!”
Sinds die dag kan Henk geen stap meer in het winkelcentrum zetten, of hij hoort achter zich :”Dahag Wilma, der man!” Warme kontakten noemt hij het….. 😉
Wilm@
10 Reacties op Speciale mensen III