Het is een paar jaar geleden, dat ik op een ochtend aangesproken werd door de huismeester van een bekende woningcorporatie in Leiden. Hij zei tegen mij :”Jij bent toch van de thuiszorg? Ik maak me zo’n zorgen over Mw vd L. op nr 92. Die mevrouw is in de war, en ze ruikt niet zo fris, ik ben bij haar binnen geweest. Haar hele badkamer staat vol met tuinstoelen. Die krijgt zij niet naar beneden haar berging in, dus gebruikt ze de douche volgens mij al jaren niet meer…” Ik beaamde dat ik van de thuiszorg was, en vroeg haar juiste naam en adres, en nam direct contact op met mijn leidinggevende. Die zei me dat ze de huisarts van deze mevrouw ging bellen. later die middag belde zij me op, en vertelde dat er een indicatie geregeld was, en dat ik carte blanche van haar kreeg! Ik moest mevrouw eerst maar eens aan mij laten wennen, en kijken wat ik voor mevrouw kon gaan betekenen. Vier maal per week ging ik “op de koffie” bij deze mevrouw. Ze was weduwe en had geen familie meer. Veel later bleek ze een geadopteerde dochter te hebben, die dol op haar vader was geweest, en maar weinig op had met haar moeder.
Ik had nog nooit zoveel achterdocht, en eenzaamheid bij elkaar gezien, als bij deze mevrouw. Ze was flink in de war, en zwaar vervuild. Langzaam begon ze aan me te wennen, en begon ze zelfs naar mijn bezoekjes uit te zien… 😉 Het was een echte Leidse, die mij consequent, meid Rie, noemde. Geen idee hoe ze daarop kwam, ik heb het lekker zo gelaten… 🙂 Na een poosje mocht ik de badkamer bekijken, werden de kasten met kleding getoond, kortom ze begon met te vertrouwen.
Ik mocht haar wassen, maar….. op een stoeltje in de keuken. Ondanks dat de badkamer leeg gehaald was, met hulp van dezelfde huismeester, en schoongemaakt wilde ze dat echt niet! De eerste maal dat ik haar naakt zag, was ik enorm geschrokken. Nog nooit had ik iemand zo vervuild gezien. Mijn hart huilde, maar met zachte olie heb ik mevrouw weken voorzichtig gewassen. Zalfjes bij haar huisarts besteld, voor de smetplekken, en gesmeerd en gezalfd, tot ze er weer piekfijn uitzag. Aan de kleding uit de kasten, werd voor mij al snel duidelijk, dat mevrouw behoorlijk was afgevallen. De zorg moest uitgebreid worden! Mevrouw liep (bijna) iedereen haar huis uit, want ze was bepaald niet op haar Leidse mondje gevallen! Wat te doen? Ik maakte een zorgplan waarin stond dat je NIET aan mevrouw mocht vragen of ze al gegeten had! De collega’s moesten zonder vragen een maaltijd maken en klaar zetten. Bij tegensputteren werd er gezegd :”Het moet van Rie!” Het plan werkte! Mevrouw begon weer aan te komen. 🙂 En wat helemaal fijn was, mijn collega Astrid werd ook door mevrouw geaccepteerd! Verder mocht niemand “aan” haar komen. Mevrouw heeft zeker nog twee jaar in haar eigen huis kunnen wonen, voordat ze na de zoveelste onfortuinlijke valpartij opgenomen moest worden met een spoed indicatie. Eerst buiten Leiden, wegens plaats gebrek. Astrid en ik hebben samen voor haar, een tas met kleding en dierbare foto’s ingepakt en haar uitgezwaaid. Beiden zéér geëmotioneerd omdat mevrouw zo overstuur was… Toen we hoorden dat ze voorgoed in verpleeghuis Zuidwijk  in Leiden zou komen wonen, zijn we samen bij haar op bezoek gegaan. Het was een hartelijk weerzien, en de tranen schoten in haar ogen toen ze ons weer zag. Maar waar kende ze ons nu toch eigenlijk van?? Er kwam een verzorgende langs met de koffie en thee kar, waarop mevrouw riep in haar beste Leids: “Juf, Juf, magge me nichiess ook een bakkie pleurrr.”
                                                           
Vergeten zal ik haar niet….
Wilm@
8 Reacties op Speciale mensen V