Speciale mensen VI

Deze week was het zover. Mijn grote vriend van bijna 89, kon niet meer. Slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de maag en lever, maakten zijn leven ondraaglijk. Kilo’s afgevallen door het niet meer kunnen slikken, en daardoor zeer verzwakt, keek hij uit naar zijn einde… Na overleg met zijn huisarts, zijn dochter en mijn persoontje is besloten over te gaan tot sedatie. Op het moment dat hij het aangeeft. Afgelopen woensdag was het zover. Alles werd in werking gesteld en om 18.00 uur was de afspraak dat de huisarts kwam met een verpleegkundige van ons specialistenteam, om de dormicum pomp te plaatsen. Na een telefoon gesprek met zijn dochter, in bijzijn van Dhr, werd mij gevraagd hierbij aanwezig te zijn. Geen moment heb ik hier over getwijfeld. Voor deze man, waar ik al bijna 10 jaar account verantwoordelijk verzorgende ben, doe ik dat. Ik weet hoe nerveus en zenuwachtig hij is, en ik weet dat ik hem rustig krijg… De afspraak gemaakt ik kom om 17.00 uur. Een uur voor de dokter en de verpleegkundige komt. Hij was zo blij me te zien, we hebben zoveel besproken de afgelopen jaren, ik weet van al zijn zorgen en verdriet, maar we hebben ook regelmatig gelachen samen. Alles was gezegd, hij liet me beloven onze planner nog te bedanken. Dat heb ik natuurlijk gedaan… Hij fluisterde hoeveel hij van me hield, en ik kon hem alleen maar zeggen dat ik dat wel wist, en dat dat gevoel wederzijds was.

De bel ging en de dokter en de verpleegkundige kwamen binnen. De dokter ken ik al jaren, hij was blij verrast dat ik erbij zou zijn. Hij had dit zelf aan de dochter gevraagd. Maar Dhr had nog even fijntjes uitgelegd dat het mijn vrije dag was…. De verpleegkundige was een lieverd, die Dhr alles rustig uitlegde en vertelde dat de pomp pas aanging op zijn teken.

Samen hebben we Dhr geholpen, een katheter geplaatst, want hij wilde niet in de “pisserij” liggen. Daarna ging het pompje aan. Dhr begon spontaan te bidden. Toen voelde ik een brok in mijn keel… Na een klein poosje werd hij nerveus, ik voel niks, ik heb geen slaap! De verpleegkundige legde hem uit dat het wel eventjes duurt voordat het slaapmiddel werkt… Ik zag hem zenuwachtig worden, het werkt niet, ik voel niks!

Ik ben bij hem gaan zitten, en zei dat het straks zou gaan werken, dat hij maar aan mooie dingen en aan zijn vrouw moest denken. Zij was hem 10 jaar geleden al voor gegaan. De dokter zei hem dat hij zijn vrouw maar de groeten moest doen van ons allen. Maar hij viel nog steeds niet in slaap….

Nadat de pomp iets hoger was gezet en hij nog niet sliep, vroeg ik de verpleegkundige of ze me wilde helpen Dhr comfortabeler te laten liggen, op zijn favoriete zij. Daarna heb ik de lichten uit gedaan, en hielden wij ons allemaal stil.

En ja hoor even over half acht viel hij in slaap, om niet meer wakker te worden. Vrijdag om 23 uur 59 blies hij z’n laatste adem uit. Wat ben ik blij voor hem… Donderdagmiddag is de begrafenis. Ik ken mezelf…. Weet nu al dat er een lied gedraaid gaat worden dat we een paar weken geleden samen beluisterd hebben.

Toen was hij in tranen en had ik een brok in mijn keel, maar nu weet ik al dat ik dan in tranen zal zijn…. Omdat ik me dan weer zie zitten samen met hem, hand in hand aan zijn keukentafel….

Ook hem zal ik nooit vergeten.

Wilm@

 

 

Dit bericht is geplaatst in werk. Bookmark de permalink.

17 Reacties op Speciale mensen VI

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *